Επιβατικός Σταθμός του ΟΛΠ

Ο Επιβατικός Σταθμού του ΟΛΠ σχεδιάστηκε από τους Αρχιτέκτονες Γιάννη Λιάπη και Ηλία Σκρουμπέλο, σε συνεργασία με τους Κωνσταντίνο Βογιατζή, Χρήστο Ιακωβίδη και Αριστείδη Ρωμανό, καθώς έλαβαν το 1ο βραβείο στον Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό «Επιβατικοί Σταθμοί και Τελωνεία Υπερατλαντικών Γραμμών» (1961). Το πρόγραμμα του διαγωνισμού περιλάμβανε πρόταση διαμόρφωσης λιμενικών εγκαταστάσεων σε αρκετά μεγαλύτερο μήκος της ακτής. Το κτίριο αναπτύσσεται σε τρία κύρια επίπεδα, ενώ παρεμβάλλεται και ένα ενδιάμεσο επίπεδο (ημιορόφος) σε συγκεκριμένο τμήμα του κτιρίου μεταξύ δεύτερου και τρίτου ορόφου. Η κατακόρυφη κίνηση γινόταν με κλιμακοστάσια και ηλεκτρικές κυλιόμενες σκάλες -ήταν πο πρώτες στην Ελλάδα, ενώ η κίνηση των εμπορευμάτων με μεταφορικές ταινίες. Ο όγκος του κτιρίου στεγάζεται από μία ενιαία καμπυλωμένη στέγη οπλισμένου σκυροδέματος, η οποία αναρτάται από δεκατρείς πυλώνες – ιστία, μέσω μεταλλικών καλωδίων. Το εμφανές οπλισμένο σκυρόδεμα κυριαρχεί στο σύνολο του κτηρίου, συμπεριλαμβανομένης της στέγης, των πυλώνων και των κλιμακοστασίων. Τέλος, μεταξύ της λύσης του διαγωνισμού και της κατασκευής υπήρξε μια σημαντική μορφολογική διαφοροποίηση: η πτυχωτή στέγη (faltdecke) του διαγωνισμού αντικαταστάθηκε από μια καμπυλωτή κατασκευή ανηρτημένη από δύο πυλώνες.Η κατασκευή του Σταθμού διαμόρφωσε ένα υποβαθμισμένο τμήμα της λιμενικής ζώνης, και συγκεκριμένα τα “Καρβουνιάρικα”, περιοχή στην οποία γίνονταν οι φορτοεκφορτώσεις του κάρβουνου, όπου είχε εγκατασταθεί πλήθος προσφύγων που διέμεναν σε ξύλινα παραπήγματα, (τα οποία απομακρύνθηκαν τη δεκαετία του ΄60), όπως και το αστικό μέτωπο της Υδραϊκής συνοικίας και των ακτών Μιαούλη και Ξαβερίου. Η χρήση του σταμάτησε από υπηρεσίες του ΟΛΠ το 1996.